Ruben viel. De laatste keer was in het najaar van 2019. In Geldermalsen. Hij wist meteen dat het mis was. Diezelfde avond werd in het ziekenhuis een complete dwarslaesie vastgesteld. Negentien was-ie pas.
Lang kon hij niet veel anders dan liggen. Netflixen, nadenken, naar buiten kijken. Op tv zag hij zichzelf langskomen op een spandoek bij de motorcrosswedstrijd op het TT circuit van Assen. Troost smaakt bitterzoet.
Inmiddels is hij verder dan toen. Nog één operatie in de toekomst om zijn handfunctie te verbeteren en hij is klaar met de revalidatie in de kliniek. De plek waar hij maanden verbleef, waar hij dag in, dag uit werkte aan zijn herstel. Waar hij zijn dromen moest bijstellen, en dan weer onvermoede progressie boekte.
Natuurlijk: hij was blij toen hij weer thuis kon slapen. Veel leek hetzelfde, maar tegelijk was alles anders: hij kon niet meer terug naar zijn eigen slaapkamer, zijn eigen plekkie. Die kamer was boven. Vanaf nu zou hij beneden slapen, in de woonkamer. Zijn terugkeer zette letterlijk het huis op z’n kop.
En ook zijn kameraden, die hem bleven bezoeken, gingen op een zeker moment weer weg. Sporten, stappen… Vanzelfsprekende activiteiten die voor Ruben plots al hun vanzelfsprekendheid hadden verloren. Soms maakte zijn situatie hem strijdbaar, dan weer dankbaar voor alles wat hij nog wel kon, en soms ook overviel hem de wanhoop. Zomaar opeens, bij een klein, ogenschijnlijk alledaags dingetje. Iets onnozels waar hij op vastliep. Even was daar dan de herinnering aan de beperking, die in alle gaten en voegen van het leven was gekropen.
En ja: Ruben is blij. Blij met de vooruitgang die hij boekt, trots op de kleine, voor anderen nauwelijks zichtbare overwinningen die hij behaalt, dankbaar voor de hulp die hij krijgt. Doorgaan, is zijn devies. Wat er ook gebeurt: dóór. Als de sporter die hij nog altijd is. Tot het uiterste gaan. Met al die inzet kan hij binnenkort in een aanleunwoning aan zijn ouderlijk huis gaan wonen.
Motorcrossen zit er niet meer in. Maar er kwam iets voor in de plaats. Aan het eind van zijn revalidatie kwam Ruben op een try-outdag van de Maartens Foundation in aanraking met het handbiken. Natuurlijk was het niet zoals vroeger, maar de snelheid en de competitie vergoedden een hoop. Er werd leen-handbike geregeld. Er volgde een trainingsschema, en een doel: samen met zijn vader zal Ruben meedoen met een challenge van de Foundation.
Samen trainen, een doel nastreven. En ook al is alles anders: het voelt vertrouwd.
Ruben viel. De laatste keer was in het najaar van 2019. In Geldermalsen. Hij wist meteen dat het mis was. Diezelfde avond werd in het ziekenhuis een complete dwarslaesie vastgesteld. Negentien was-ie pas.
Lees het verhaal van Ruben